Przywilej ezoteryka

Drodzy Czytelnicy mego bloga!
Znów zostałam zaatakowana za pomaganie psom. Oczywiście nie zamieściłam tego komentarza, ponieważ był anonimowy. Jednak wobec tego faktu chcę coś wyjaśnić. Dla jasności - w punktach:
Po pierwsze - czytanie tego bloga nie jest obowiązkowe, nie lubisz mnie, nie podoba ci się, co robię, to po cholerę tu zaglądasz człowieku...
Po drugie - pomagam psom, bo:
- chcę,
- lubię,
- stać mnie na to,
- jest to obowiązek ezoteryka, który winien szanować każde życie,
- wstyd mi za "ludzi", którzy znęcają się nad bezbronnymi istotami,
- spłacam dług, jaki mam wobec psów, które 3-krotnie uratowały mi życie.
Po trzecie - nikt nie musi kochać psów, ale jak napisał Saint-Exupery; "jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy". Nie lubisz zwierząt, to ich nie bierz, ale jeśli bierzesz je, by się nad nimi znęcać, to zgodnie z Prawem Karmy odpowiesz za to przed Władcami Karmy
Po czwarte - jeszcze raz podkreślam, że mój blog ma możliwość moderowania komentarzy i nie będę publikować takich, które obrażają mnie czy innych ludzi, anonimowych i po prostu głupich.
Po piąte - uprzedzam, że kiedy jeszcze raz przeczytam w komentarzu coś w tym guście, że człowiek ma prawo zrobić z psem, co mu się podoba, mogę nie wytrzymać i rzucić na taką osobę klątwę, choć z drugiej strony, chyba jest to zbędne, bo już ktoś na nią rzucił klątwę głupoty i bezmyślności.

A teraz, żeby jeszcze troszkę poirytować zwolenników "pochylania się" nad ludźmi i w nadziei, że może jednak kogoś tym ucieszę, rozpoczynam cykl opowieści o uratowanych dogach.
Zacznę od Bigusia, którego "dobrzy państwo" wywieźli do lasu, kiedy zachorował. Miał wtedy 4 lata. Kiedy Człowiek go znalazł, pies już nie chodził. Zawieziony do lecznicy - nawet nie wstawał. Tak wówczas wyglądał:

Zabraliśmy go stamtąd, leczyliśmy, karmiliśmy, po troszku, choć był bardzo głodny, żeby nie zaszkodzić. Po dwóch tygodniach, Biguś stanął na nogi i wyglądał tak:

Od tamtej pory minął rok. Biguś żyje i ma się dobrze. Miesiąc temu pojechałam do hoteliku, w którym mieszka mój synuś. Mogłam go utulić, ukochać, zawieść smakołyki i zabawki. Oto zdjęcia z naszego spotkania:

A po moim wyjeździe Biguś lubi sypiać na maskotce, którą mu podarowałam, na pluszowym misiu:

Jak widać, mimo głębokiego oburzenia, wyzywania mnie przez niektórych czytelników bloga od starych głupich bab i nawoływania do tego, bym się wstydziła - nie wstydzę się tego, że pomagam psom. Mało tego jestem z tego powodu dumna i szczęśliwa. I będę to robić do końca swego życia.

I serdecznie dziękuję tym Ezoterykom, którzy mi w tym pomagają i wspierają duchowo i materialnie:

Pani Małgosi T.

Pani Lidii G.

Pani Kasi L.

Pani Joli B.

Pani Karinie B.

Pani Benicie G.

Pani Annie S.-W.

Pani Bożenie B.

Pani Iwonie W.

Pani Stasi

Pani Dorocie

Pani Urszuli S.

Pani Małgosi G.

Panu Edwardowi

mojemu Mężowi

i wielu innym