Ala

Tęsknoty i smutku po śmierci Alisi nie ukoi nic... Ale jest tyle dogów porzuconych, skrzywdzonych, głodzonych i bitych, że uznaliśmy z mężem, iż najlepszym sposobem upamiętnienia Alisi będzie przyjęcie do naszego domu psa w potrzebie. Przecież mieliśmy puste miejsce na kanapie, wolną miskę, cztery ręce do głaskania i dwa serca gotowe pokochać...
I do naszego "Domu Dogów" przybyła Ala, maleńka suczynka arlekinka. Została odebrana wraz z siostrą Andzią z tragicznych warunków. Żyła w chlewie, na gołym betonie, na który rzucono nędzną garstkę siana. Była bita i głodzona. Ważyła zaledwie 45 kg (powinna 60) i wszystkiego się bała. Jest z nami od 17.12. Powoli się otwiera, próbuje raz jeszcze zaufać człowiekowi. Bardzo jej w tym pomagają moi chłopcy - Filip i Tomik. Bardzo Wam dziękuję chłopaki!
A to nasza Ala:

Alisia

Dziś o 01.10 w nocy umarła moja najlepsza Przyjaciółka, moja Księżniczka, moja Miłość - Alija Giga la Gothica.
Podarowała mi 7 lat i 7 miesięcy szczęścia, miłości, piękna i dobroci. Dała więcej niż jakikolwiek człowiek.
Alisiu! Kocham Cię...

Archetyp Głupca w pozycji odwróconej - cd.

Osoba realizująca archetyp Niewinnego poszukuje powrotu do Natury, pragnie czystości i pewnej naiwności, gdyż uważa, że kryje się w tym szczęście. Ani Sierota, ani Cwaniak nie mają takich dążeń. Oni uważają, że świat ma obowiązek zaspokajać ich potrzeby, a jeśli tak się nie dzieje, obwiniają swoje otoczenie o wszelkie możliwe i niemożliwe przewinienia, w sobie nie dopatrując się nawet najmniejszej skazy. Podchodząc tak a nie inaczej do życia nie zaprzątają oczywiście sobie głowy wyrzutami sumienia, a uczciwe jest to, co przynosi im korzyści. O ile Boże Dziecko w równym stopniu brało i dawało, a w dodatku robiło to w sposób spontaniczny i naturalny, o tyle Sierota i Cwaniak umieją tylko brać, ponieważ wypracowali w sobie przekonanie, że im należy się wszystko. Obciążają przy tym swoje otoczenie poczuciem winy, w czym szczególnie celuje typ Sieroty. Przeciwko Cwaniakowi łatwiej wystąpić, choć i on potrafi doskonale manipulować, ale bronienie się przed Sierotą jest niemożliwe – no bo jak wystąpić przeciwko osobie tak pokrzywdzonej przez los, pozbawionej rodziców, opieki, wsparcia. Sierota po mistrzowsku rozgrywa uczucie litości i z prawdziwą maestrią wywołuje w nas współczucie, a jeśli zaczynamy mieć dość bycia wykorzystywanym przez takiego człowieka, to możemy być pewni, że z dużą wprawą wpędzi nas w poczucie winy i wywoła wyrzuty sumienia.

Jest jeszcze jeden archetyp prezentowany przez odwróconego Głupca – Błazen. Nie ma on zbyt dużo cech Sieroty, ale wiele łączy go z Cwaniakiem. Idealnym obrazem tego archetypu jest Loki, jeden z bogów mitologii skandynawskiej. Typ Błazna to kpiarz, który drwi ze wszystkiego i wszystkich, dla niego nie ma świętości ani poczucia przyzwoitości. W łagodniejszej wersji jest rubaszny, w mniej łagodnej – wulgarny i chamski. Bardzo często ma mocno podkreśloną seksualność, dzięki czemu człowiek może na niego przenieść swoje problemy w tej sferze („to nie ja jestem wulgarny, wulgarny jest Błazen we mnie”). Wspólną cechą tych trzech postaci jest przekonanie, że należy im się wszystko, co tylko może oferować świat, ale sposób, w jaki biorą to sobie jest dość różny:

– Sierota otrzymuje to, co chce biorąc innych na litość,

– Cwaniak osiąga swoje cele sprytem, oszustwem i krętactwem,

– Błazen dostaje to, po co sięga dzięki bezczelności, wywoływaniu w innych poczucia wstydu i zażenowania.

Aspekt psychologiczny archetypu – cwaniactwo, matactwo, wykorzystywanie innych, branie na litość, wywoływanie poczucia winy, przekonanie: „świat jest podły, więc i ja muszę być podły”, prymitywność, chamstwo, wulgarność, seks traktowany instrumentalnie, oszustwa, kłamstwa, manipulacje, pozorna bezradność, granie na uczuciach innych, złośliwość, brak poczucia przyzwoitości.

Aspekt prognostyczny archetypu – przyznawanie sobie pełni praw i ograniczanie ich w odniesieniu do innych, chamskie i wulgarne wypowiedzi i zachowania, przekonanie, że żyje się wśród głupców, błaznowanie w sytuacji wymagającej powagi, oszustwa, matactwa, życie na czyjś koszt, uparte trzymanie się stereotypów, wzbudzanie w innych litości, liczenie na współczucie lub poczucie zażenowania innych, prostackie zachowania w sferze seksualnej, gry psychologiczne.

Wzorzec literacki – Dyl Sowizdrzał.

Wzorzec mitologiczny – Loki (mitologia skandynawska), Kojot (mitologia indiańska), ludowe diabły (mitologia chrześcijańska).

Rozkład

Jeśli chcesz zrozumieć, w jaki sposób funkcjonuje w Tobie Czytelniku archetyp Głupca, zrób poniższy rozkład.

                                         

                        1              2                 3             4

                               5                6               7

Znaczenia poszczególnych pozycji:

1. Kiedy bywam Głupcem w swoim życiu?

2. W czym mi to pomaga?

3. W czym mi to szkodzi?

4. Który wariant archetypu Głupca realizuję najczęściej?

5. Jakie korzyści uzyskuję z bycia Głupcem?

6. Kto w moim otoczeniu najpełniej prezentuje archetyp Głupca?

7. Co mogę zrobić, by spełnić się jako Boże Dziecko?

Archetyp Głupca w pozycji odwróconej

Archetyp w pozycji odwróconej – Sierota, Błazen, Cwaniak.

Arkan Głupca w pozycji odwróconej prezentuje całkowicie odmienny archetyp – Sieroty, Błazna, Cwaniaka (z angielskiego – tricster). Najlepszym przykładem życiowym tego archetypu jest Sierota, czyli osoba, która straciła rodziców (lub wmawia innym, że tak się stało) i żeruje na tym, odwołując się do uczuć wyższych osób ze swego otoczenia i wywołując w nich litość.

Innym wariantem realizacji tego archetypu jest Cwaniak. Według niego inni ludzie, całe jego otoczenie, wręcz wszystko, co istnieje, powinno zaspokajać jego potrzeby. Dla mężczyzny Sieroty lub Cwaniaka rola kobiety sprowadza się do zapewnienia mu opieki, wsparcia, zachwytu nad jego osobą i wyrażania wdzięczności za to, że on istnieje i pozwala się adorować. Kobieta realizująca ten archetyp uważa, że mężczyzna ma jej zapewnić bezpieczeństwo i utrzymanie, a ona wyświadczy mu łaskę i będzie z nim.

Uczucia Sieroty są trudne do zniesienia. Świat jawi się mu jako źródło nieustannych niebezpieczeństw, a nikczemnicy i pułapki czają się wszędzie. Jest to biegunowo odwrotne podejście do życia od tego, które prezentuje Boże Dziecko z całkowitą ufnością powierzające się prowadzeniu przez Siłę Wyższą. Sierota wszędzie dostrzega „przepaście”, w które może zostać wciągnięta, a Cwaniak – te, w które można wciągnąć innych.

Dominującym uczuciem Sieroty jest strach, a jedyną motywacją do działania – chęć przetrwania. Sierota może podłe zachowanie uznać za prawidłowe i pozytywnie zgodnie z rozumowaniem: „Skoro wszyscy są nikczemnikami, zrobię coś pierwszy, zanim ktoś mi to zrobi” i z Sieroty przekształca się w Cwaniaka, przynajmniej w odbiorze społecznym. Człowiek żyjący zgodnie z omawianym archetypem, chcąc uciec od strachu, łatwo wplątuje się w sieci uzależnień mentalnych, np. postrzega pracę jako harówkę, twierdzi, że jej nienawidzi, ale nie podejmuje żadnych działań, by zmienić profesję lub miejsce jej wykonywania, a tłumaczy to słowami: „muszę wykarmić dzieci”.

Kobieta Sierota łatwo dochodzi do przekonania, że wszyscy mężczyźni są podli i pozostaje w destrukcyjnym związku, w którym jest znieważana i dyskryminowana, ponieważ „on i tak nie jest jeszcze najgorszy”. 

Archetyp Głupca - cd.

Jak pisałam – Głupiec to początek drogi każdego człowieka przychodzącego na ten świat. Rozpoczynamy ją uzbrojeni w bożą opiekę i niewinne, czyste serce. Jest to wyjątkowy oręż, najsilniejszy z możliwych, ale podczas naszej ziemskiej wędrówki zapominamy o tym i zamieniamy go na broń materialną – pieniądze, władzę, wpływy, pistolety i armaty. Boże Dziecko nie potrzebuje tego, gdyż nie dostrzega zagrożenia. Ono cieszy się tym, co je otacza. Nieustannie dostrzega piękno świata w każdym jego aspekcie i samo jest jego najwspanialszym przejawem. Ono przypomina nam o tym, jak wyglądało życie w raju.

Archetypowy Głupiec równie beztrosko daje, jak i bierze. Nie ma w tym zakresie zahamowań, jest otwarty na przyjmowanie darów świata, a jeśli światu potrzebna jest jego niewinność i beztroska, to chętnie się nią dzieli. I nie ma w tym żadnego wyrachowania. Jest to proces równie naturalny jak oddychanie, a nawet w pewnym sensie niezależny od woli Bożego Dziecka. Przecież kwiaty nie każą nam sobie płacić za swój zapach, drzewa – za cień w upalne południe, motyle za piękno swoich skrzydełek. Głupiec funkcjonuje właśnie na tym poziomie – jest piękny jak motyl i jak on niewinny, a nawet nieco naiwny. On żyje w atmosferze baśniowości i magii, w świecie idealnym, gdzie lew pasie się razem z sarenką i nie ma żadnych zagrożeń. Czy jest to słuszne podejście do życia? Cóż, świat jest taki, jakim go postrzegamy. Jeśli nie widzimy w naszym świecie zagrożeń, to ich po prostu nie ma. Jeśli Głupiec na klasycznej karcie Tarota nie widzi przepaści, to dla niego jej nie ma. I nawet jeśli w nią wpadnie, to nie potraktuje tego doświadczenia jako nieszczęścia, lecz jako ekscytujące przeżycie. To przecież od nas zależy, jak odbieramy swoje trudne przeżycia – jako nieszczęście, ból czy rozwijające doświadczenie.

Archetypowy Głupiec niesie w sobie pełną, niczym nie zmąconą radość życia, poczucie bezpieczeństwa i hołd dla piękna świata.

Aspekt psychologiczny archetypu – niewinność, poczucie bezpieczeństwa, beztroska, radość życia, zachwyt nad pięknem świata, ekscytacja, entuzjazm, spontaniczność, brak wyrachowania, uczciwość (czasami wręcz bolesna), całkowita szczerość, naiwność, ciekawość świata i ludzi, samoakceptacja, naturalne piękno wewnętrzne, życie „tu i teraz”, bycie sobą niezależnie od okoliczności.

Aspekt prognostyczny archetypu – skłonność do rozpoczynania nowych spraw, dążenie do zabawy, beztroskiego spędzania czasu, upodobanie do podróży i rozrywek, ekscytowanie się tym, co nietypowe, inne, odmienne od powszechnie obowiązujących norm, nieliczenie się z konsekwencjami podejmowanych działań, spędzanie czasu w towarzystwie osób o podobnych zainteresowaniach, ignorowanie ostrzeżeń o niebezpieczeństwach, wiara w opiekę Sił Wyższych.

Wzorzec literacki – głupi Jasio, bohater wielu baśni ludowych, „Głupi Jasio” J. Kaczmarski.

Wzorzec mitologiczny – Horus (mitologia egipska), Jezus Chrystus (mitologia chrześcijańska).

Archetyp Głupca

Głupiec

Archetyp w pozycji prostej – Boże Dziecko, Niewinny.

Ludzkie życie to droga, którą każdy z nas rozpoczyna w momencie narodzin. Przychodzimy na ten świat całkowicie niewinni – czyste boże dzieci, ufne i przepełnione niebiańskim światłem. W trakcie dorastania stopniowo oddalamy się do tego stanu, chociaż przez całe życie do niego tęsknimy. I nieważne jakie było nasze dzieciństwo na planie wydarzeniowym i tak jawi nam się jako czas beztroski i sielanki. Nawet jeśli człowiek wychowuje się w patologicznej rodzinie, nawet jeśli nie zaznaje miłości i opieki ze strony rodziców, to i tak z biegiem czasu wspomina dzieciństwo jako okres radości i szczęścia. Dlaczego tak jest? Właśnie dlatego, że w każdym z nas „żyje” archetyp Bożego Dziecka, a więc istoty otoczonej opieką Sił Wyższych, niewinną i całkowicie dobrą. Ten stan z czasem staje się wspomnieniem, do którego tęsknimy, ale którego nie możemy w żaden sposób przywrócić, ponieważ zostaliśmy skażeni „brudem” świata materialnego.

Czy można zachować stan Bożego Dziecka? Czy można przez całe życie pozostać Niewinnym? Owszem, można, ale wyklucza to tzw. normalne funkcjonowanie w społeczeństwie, ponieważ stan niewinności utraciło ono bardzo dawno. A poza tym nie akceptuje ono „głupców” w swoich szeregach. Co więcej, ono się ich boi. Jako przykład możemy tu przywołać funkcjonujących w rosyjskiej tradycji „jurodiwych” czy występujących niezależnie od kręgu kulturowego ludzi z zespołem Downa. Co łączy takie osoby z archetypem Głupca? Niewinność, a więc niezdolność do kłamstwa, oszustwa, manipulowania innymi, celowego zadawania bólu, a przede wszystkim niezachwiana uczciwość. Zrozumiałe, że człowiek z takimi cechami nie zostanie zaakceptowany przez społeczeństwo, ponieważ uświadamia mu jak daleko odeszło od tych zasad i jak bardzo nagina elementarne prawdy do swoich potrzeb.

Tak więc archetyp Głupca niesie w sobie wibracje niewinności, ale stawia nas w opozycji do realiów życia. Nie łatwo jest być Bożym Dzieckiem tu, na Ziemi. Wystarczy sobie przypomnieć los, jak spotkał egipskiego boga Horusa czy Jezusa Chrystusa. Nie zmienia to faktu, że każdy z nas tęskni do stanu niewinności, w którym jesteśmy zjednoczeni z naszym Stwórcą i mamy świadomość tego, że jesteśmy Jego dzieckiem. To dlatego nasza kultura tak bardzo dba o dzieci. A im dalej jako społeczeństwo jesteśmy od stanu niewinności, tym więcej praw mają dzieci i tym bardziej o nie dbamy. To klasyczny przykład przeniesienia – społeczeństwo nie może być niewinne, więc podświadomie próbuje sobie to zrekompensować dbając o tych, którzy w sposób naturalny są niewinni.