Kilka luźnych uwag

Wczoraj w komentarzach p. Galatea określiła moje wypowiedzi na blogu jako "kategoryczne". Hmmm! Coś w tym jest... Owszem można je tak określić. I tych, którym to przeszkadza, proszę nie czytajcie mego bloga!!! Nie ma przymusu! Przyznaję się do tego, że skłonność do tego typu wypowiedzi mam! Z czego to wynika? Z wielu czynników. Jednym z nich jest to, że od ponad 10 lat pracuję z uczniami innych narodowości niż polska, głównie z ludźmi z Rosji i Ukrainy, a one są bliżej niż my Wschodu (Chin, Indii) i właściwa jest im tamta tradycja, by nauczyciela traktować jak autorytet lub... nie korzystać z jego wiedzy, jeśli nie ma ona należytej wartości. Co prawda wiem, że: "Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju" i zaczynam się zastanawiać, czy nie zmienić języka tego blogu na rosyjski. Widzę, ile wchodzi tu osób z tych krajów i wiem, że muszą się posługiwać tłumaczem, a on nie zawsze jest wierny, szczególnie w przypadku takich subtelności, o jakich mówi ezoteryka.
Inny powód to fakt, iż urodziłam się w rodzinie ezoteryków. Kart Tarota uczyła mnie prababcia, a magii naturalnej pradziadek, babcia wróżyła z kart perskich, a dziadek był uzdrowicielem. Miałam to niezwykłe szczęście od dzieciństwa żyć w takim środowisku i połączyć linią prostą wiek XIX z XXI, Tarota zaczęłam się uczyć latem 1972 roku, a więc niedługo będę obchodzić 40-lecie! Pokażcie mi kogoś, kto robi to dłużej niż ja!
Kolejna kwestia to prosta statystyka - w ciągu 10 lat przyjęłam ponad 20 000 osób i choć już tego od 8 lat nie robię (skoncentrowałam się na Portrecie), to do dziś ludzie nie dają mi spokoju, dlatego mam prywatne telefony pozmieniane i zastrzeżone.
I jeszcze jedna rzecz, dla mnie najważniejsza, która moim zdaniem uprawnia mnie do pewnej kategoryczności wypowiedzi. Żyję tak, jak chciałam żyć i robię to, co chcę robić, a zawdzięczam to stosowaniu ezoteryki. Nic mnie tak nie przeraża, jak nieszczęśliwy, biedny i zagubiony w życiu ezoteryk! Jak on może pomagać innym, jeśli nie umie pomóc sobie? Sama mam wspaniałego partnera (może zbyt wspaniałego - on też musi znosić moją kategoryczność), piękną i wykształconą córę, moja mama i ojczym żyją do tej pory i cieszą się niezłym jak na ich wiek zdrowiem (moja babcia umarła, kiedy miałam 47 lat!), mieszkam w wymarzonym domu z trzema ukochanymi dogami, mój ogród i sad jest coraz piękniejszy, prowadzę ukochaną firmę, piszę i tłumaczę książki, które rozchodzą się w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy, przekazuję swoją wiedzę innym w 3 europejskich krajach, mam cudownych przyjaciół, na których mogę liczyć i dość pieniędzy, by nie tylko godnie żyć, ale i pomagać bezdomnym i pokrzywdzonym przez ludzi zwierzętom. To tylko część tego, co mogę napisać o moim spełnionym życiu, ale nie chcę, by wyglądało to na chwalenie się. I nie jest to chwalenie się, gdyż wszystko to zawdzięczam dwóm rzeczom - ezoteryce i pracy.
I stąd kategoryczność. Bo jestem na tyle naiwna, że jeszcze wierzę, iż mogę innych nauczyć poprzez ezoterykę jak żyć pełnym i spełnionym życiem. Ale jako ezoteryk wiem też, że nie wolno i nie można nikogo do niczego zmusić, więc wracam do punktu wyjścia - to, co tu piszę można czytać i można nie czytać - wybór należy do Was.